μπρος πίσω

Στον καναπέ της μικρής σιωπής που σε κρατώ αγκαλιά. Όνειρα θολά, φόβοι και πόθοι διακαείς. Δεν σου δίνεται το πράγμα με τη μία μωρό μου, όπως νόμιζες. Αντιστέκεται. Αντιστέκεται στις έννοιες και στα πιστεύω σου. Σε όλα αυτά που διάβασες κι έχεις ακούσει. Σε όλα όσα νομίζεις. Η ιστορία της ανθρωπότητας, μια ιστορία παρεξηγήσεων, μωρό μου. Κι εμείς απαντάμε συνεχώς σε ερωτήματα σφηνωμένα στο μυαλό μας. Ξεχνάμε να σκεφτούμε αν κάποιος μας τα ψιθύρισε τη νύχτα. Στον καναπέ της μικρής σιωπής που σε κρατώ αγκαλιά. Ρίχνω σήματα θολά, χτυπάω σε σίδερα. Αν μ'αγαπάς, αν μ'αγαπάς μωρό μου, ελευθέρωσέ με. Ακούς; Ορίστε, εγώ σ'αφήνω να είσαι. Ελεύθερος. Θα κάτσω απέναντι μόνο κρυφά. Να σε κοιτάζω να χορεύεις. Κρυφά. Μόνο αν με δεις τυχαία μπορεί να καταλάβεις. Πως σ' ελευθέρωσα ύπουλα, για να σ' αιχμαλωτίσω.